η ομιλία του Νασίμ Αλατράς:
Αυτή είναι η εικόνα του πλανήτη σήμερα: Στη Μέση Ανατολή εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να διαδηλώνουν και να γεμίζουν τους δρόμους και τις πλατείες ζητώντας ελευθερία, δημοκρατία, ανεξαρτησία και δικαιοσύνη. Στον πολιτισμένο κόσμο γεμίζουν τις πλατείες για πριγκιπικό γάμο, πανηγυρίζουν για δολοφονίες και σιωπούν για την καταπάτηση των κοινωνικών πολιτικών τους δικαιωμάτων. Οι "καθυστερημένοι" της Ανατολής γεμίζουν τις πλατείες με ανθρώπινες αξίες και πανηγυρίζουν για ανατροπές καθεστώτων, που καταπατούσαν για δεκαετίες με την ευλογία και την υποστήριξη της Δύσης, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Στον πολιτισμένο κόσμο γεμίζουν τις πλατείες με ρατσιστικές και φασιστικές φιγούρες και φωνές. Στον Αραβικό κόσμο πολλά ΜΜΕ αρχίζουν και απελευθερώνονται από τα καθεστώτα και στη Δύση όλο και περισσότερο τα ΜΜΕ γίνονται καθεστωτικά. Στην Μέση Ανατολή οι φυλακές γεμίζουν όλο και περισσότερο με διεφθαρμένους πολιτικούς και επιχειρηματίες και στη Δύση οι φυλακές γεμίζουν με πολιτικούς κρατουμένους και τα κοινοβούλια με διεφθαρμένους πολιτικούς και επιχειρηματίες. Ακόμα και στο χώρο της "αντιπολίτευσης" οι πολίτες στον αραβικό κόσμο έκαναν ανατροπές: δημοκράτες, προοδευτικοί, ισλαμιστές, αριστεροί ενώθηκαν σε κοινό αγώνα για την ανατροπή των καθεστώτων και των κομμάτων τους και το κατάφεραν στην Αίγυπτο και Τυνησία. Στον δυτικό κόσμο ενώ τα κόμματα της "αντιπολίτευσης" κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής διασπούνται ιδεολογικά και πολιτικά όλο και σε περισσότερα και μικρότερα κόμματα, τα καθεστωτικά κόμματα ακροδεξιά, δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά συνασπίζονται και ταυτίζονται πολιτικά, ιδεολογικά και μεθοδολογικά όλο και περισσότερο.
Σε μια συνέντευξη στο ισραηλινό ραδιόφωνο την Τρίτη, ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων στη Κενέσετ, Σαούλ Μοφάζ, δήλωσε σχολιάζοντας την δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν ότι "οι ΗΠΑ έχουν υιοθετήσει την ισραηλινή τακτική". Ο Σουλ Μουφάζ διετέλεσε και υπουργός "άμυνας", δηλαδή πολέμων και δολοφονιών του κράτους του προφήτη Ισραήλ. Αυτή είναι η κατάντια της Δύσης των ιμπεριαλιστών, εγκλωβίστηκε στην λογική ενός προτεκτοράτου που η ίδια φύτεψε, για θρησκευτικούς, εθνικιστικούς και οικονομικούς λόγους στην Παλαιστίνη. Σήμερα αυτό το φύτευμα τρώει όχι μόνο από τη σάρκα του αραβικού κόσμου, αλλά και του δυτικού κόσμου, όλες τις “ανθρώπινες” και “δημοκρατικές” αξίες του. Εξάλλου λίγοι πια αμφισβητούν ότι για χάρη της ασφάλειας του κράτους του προφήτη Ισραήλ οι περισσότερες δυτικές δημοκρατίες θυσίασαν τις αξίες τους και στήριξαν σε όλα τα επίπεδα με όλα τα μέσα τα δικτατορικά καθεστώτα στον αραβικό κόσμο.
Εδώ και δεκαετίες οι ΗΠΑ κάνουν πολέμους εισβολές και βομβαρδισμούς και εγκαθίδρυση αντιδραστικών και δικτατορικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή. Δολοφονούσαν οι ίδιοι και οι σύμμαχοι τους Ισραηλινοί και Άραβες για δεκαετίες εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στον αραβικό κόσμο. Όλους τους πολέμους τους έκαναν έξω από τα εδάφη τους. Ήταν μοιραίο πια ότι μια μέρα θα γινόταν ο πόλεμος και στο δικό τους έδαφος.
Η πρώτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα που διήρκεσε 5 χρόνια από το 1987 μέχρι το 1992 και η δεύτερη ιντιφάντα που κράτησε και αυτή πάνω από 5 χρόνια έγιναν στο «έδαφος» των εχθρών Έδαφος στη καρδιά της Παλαιστίνης μέσα στα κατεχόμενα εδάφη η πρώτη κατάφερε να επαναφέρει την παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση στο ιστορική της έδαφος μέσα στην Παλαιστίνη και η δεύτερη να απελευθερώσει την Λωρίδα της Γάζας. Σήμερα η Γάζα είναι μια ελεύθερη αλλά πολιορκημένη λωρίδα της Παλαιστίνης. Μια λωρίδα αντάρτικου που τους κάθεται στο λαιμό και αδυνατούν να την βγάλουν. Και είναι χρέος μας να την στηρίζουμε και να σπάσουμε τον αποκλεισμό της.
Έδαφος των εχθρών ήταν και το καθεστώς του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο και το καθεστώς του Μπεν Αλί στη Τυνησία και το καθεστώς Σάλεχ στην Υεμένη. Το μεγαλύτερο πλήγμα δέχτηκαν οι ιμπεριαλιστές στην Αίγυπτο. Η ανατροπή του καθεστώτος του Μουμπάρακ σημαίνει ανατροπή ενός μηχανισμού που εξυπηρετούσε πολιτικά και ιδεολογικά και προπαγανδιστικά τον ιμπεριαλισμού και του προτεκτοράτου του, του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή. Η ανατροπή του δεν έγινε τη μέρα εκείνη, 25/01/2011, τη μέρα που ξεκίνησε η επανάσταση στην Αίγυπτο αλλά τουλάχιστον δέκα χρόνια πριν. Δέκα χρόνια οι νέοι και οι πολίτες της χώρας αυτής προετοίμαζαν την μεγάλη ανατροπή. Συνεργάστηκαν μεταξύ τους «αριστεροί, ισλαμιστές, δημοκράτες, προοδευτικοί» συνεργάστηκαν εργαζόμενοι και υπάλληλοι μαθητές και φοιτητές. Σε όλα τα επίπεδα και ειδικά στο Διαδίκτυο. Έσπασαν τις κομματικές γραμμές και τις κόκκινες γραμμές που τα κόμματα χάραξαν μεταξύ των οπαδών και μελών. Συζητούσαν και σχεδίαζαν για δέκα χρόνια. Είχαν χαρτογραφήσει όλη τη δομή του καθεστώτος και των δυνάμεων και προσώπων που του υπηρετούσαν και χρηματοδοτούσαν. Και περίμεναν τη κατάλληλη στιγμή. Και αυτή ήρθε όταν έναςπλανόδιος πωλητής, άνεργος πτυχιούχος στη Τυνησίας αυτοπυρπολήθηκε και βγάζοντας στους δρόμους νέους και πολίτες της Τυνησίας χωρίς κομματικές και συνδικαλιστικές ταυτότητες και έκαναν έτσι το επαναστατικό θαύμα ανατρέποντας μετά από 23 μέρες συνεχώς παραμονής στους δρόμους τον δικτάτορα Μπεν Αλί. Οι Αιγύπτιοι δεν πήραν μόνο το μήνυμα από τους Τυνήσιους αλλά την μεθοδολογία που αποκαθήλωσε το καθεστώς του Μπεν Αλί. Και αυτοί πυρπόλησαν αστυνομικά τμήματα και γραφεία του κόμματος της εξουσίας και κτήρια της κρατικής ασφάλειας και πολλά άλλα κτήρια της κεντρικής εξουσίας. Έτσι αποψιλώθηκε το καθεστώς των ιμπεριαλιστών στην Αίγυπτο.
Στη χώρα όπου «κάθε πολίτης έχει όπλο» εξελίσσεται η πιο άοπλη επανάσταση στον αραβικό κόσμο. Στην Υεμένη κανείς δεν κρύβει ότι έχει τουλάχιστον και από ένα όπλο. Κανένα σπίτι δεν έχει κρυψώνα. Καμία πόλη δεν έχει γιάφκες. Γιατί εκεί το όπλο και το ψωμί είναι ένα και το αυτό. Κι όμως, εδώ και τρεις μήνες οι πολίτες αυτής της χώρας αγωνίζονται άοπλα. Δολοφονούνται καταμεσήμερο και τα μεσάνυχτα μολονότι κανείς δεν σήκωσε το όπλο του εναντίον των δολοφόνων, των φίλων και των συγγενών του.
Το καθεστώς του Αλί Αμπντάλα Σάλεχ που γνωρίζει πολύ καλά ότι στη χώρα του «κάθε πολίτης έχει όπλο» στέλνει τους δολοφόνους, τους ελεύθερους σκοπευτές και τις δυνάμεις καταστολής έχοντας στο μυαλό να παρασύρει τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο. Κινητοποιεί τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό για να οργανώνει φιέστες τις ίδιες μέρες και ώρες και λίγα μέτρα μακριά από εκεί που οι νέοι της επανάστασης πραγματοποιούν τις μαζικές συγκεντρώσεις για την ανατροπή του. Όλες οι ραδιουργίες του μέχρι στιγμής έπεσαν στο κενό.
Οι Νέοι της Επανάστασης (ισλαμιστές, Αριστεροί, Σοσιαλιστές, μετριοπαθείς και εθνικιστές) στην Υεμένη κάθε μέρα είναι πιο ώριμοι και πιο αποτελεσματικοί. Έμαθαν και ακόμα μαθαίνουν την τέχνη της κινητοποίησης των μαζών χωρίς κομματικούς μηχανισμούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Έσπασαν όλες τις προκαταλήψεις που τους ήθελαν κοντόφθαλμους και κυκλοθυμικούς. Και το βασικότερο ακούραστοι και αυτό εξηγεί το σύνθημά τους: «δεν θα ξεκουραστεί η Υεμένη αν δεν φύγει ο σφαγέας».
Η οικογένεια διαδηλώνει...
Κατάφεραν σε τρεις μήνες συνεχούς παρουσίας στις πλατείες και στους δρόμους, πρωί, μεσημέρι και βράδυ να φέρουν μαθητές, φοιτητές, εργάτες, αγρότες, καθηγητές, υπαλλήλους, εμπόρους, στρατιώτες, ναύτες, πιλότους, πολίτες όλων των ρευμάτων. Να φέρουν τη γυναίκα από το σπίτι στις πλατείες και στους δρόμους, έστω ξεχωριστά και με φερετζέ ή μπούργκα, να φωνάζει, να μιλάει, να ρητορεύει. Κάθε πολίτης βρήκε χώρο και φωνή στην εξουσία των πλατειών. Εκεί αισθάνεται ο κάθε πολίτης τη σημασία του στην πιο φτωχή αραβική χώρα.
Κατάφεραν να πείσουν με την παρουσία τους και τον παλμό τους ότι δεν χρειάζονται καπελώματα από κανένα κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων ή φυλάρχους ούτε από τον ίδιο τον στρατό. Τους ξεκαθάρισαν ότι τους θέλουν δίπλα τους και όχι μπροστά τους. Ακόμα έπεισαν τους ενόπλους της Υεμένης να μην παρασυρθούν και να μην εκμεταλλεύονται το χάος στη χώρα. Τους περιόρισαν στο πραγματικό τους μέγεθος και μακριά από τις λαϊκές συγκεντρώσεις και πλατείες. Δεν καταδίκασαν ούτε δίκασαν αμυντικές βίαιες πράξεις πολιτών που με πέτρες και μολότοφ προσπαθούν να σταματήσουν τους δολοφόνους του Αλί Σάλεχ.
Και όμως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν έτσι στην Υεμένη, αλλά κατέληξαν εκεί. Ξεκίνησαν από βίαιες αντιπαραθέσεις με πυρπόληση αστυνομικών τμημάτων και κρατικών κτιρίων του καθεστώτος του Αλί Σάλεχ, κατέληξαν όμως στην άοπλη επανάσταση. Τι ήταν αυτό που άλλαξε τους νέους της Υεμένης; Η Λιβύη. Έμαθαν από τα λάθη των νέων της Λιβύης. Πρώτα από όλα έμαθαν να μην παραδίδουν την επανάσταση στους «σοφούς ηγέτες» και «έμπειρους πολιτικούς και διπλωμάτες».Έμαθαν να μην πέφτουν στις φάκες και στις ραδιουργίες του καθεστώτος. Δεν παρέδωσαν την επανάσταση στη «διεθνή κοινότητα» και στην πολεμική της μηχανή. Δεν δέχτηκαν ακόμα να καταστραφεί η στρατιωτική και αμυντική δομή της χώρας για χάρη των «εμπόρων όπλων».
Παρότι μέχρι τώρα θρηνούν για εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες παραμένουν σε νοσοκομεία, κανείς τους δεν πήρε το όπλο του από το σπίτι ούτε έβγαλαν τα χαντζάρια τους από τις θήκες. Γιατί είδαν ότι οι νεκροί στη Λιβύη μετά την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας είναι περισσότεροι. Δεν παρέδωσαν καμία πόλη στο καθεστώς.
Παντού πλατείες Ταγ-γιρ
Σε όλες έφτιαξαν πλατείες Ταγ-γιρ (Αλλαγής), σε όλες έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν μαζικές, μαζικότατες θα λέγαμε πορείες σε μικρούς και μεγάλους δρόμους. Μετέτρεψαν όλες τις πόλεις σε εστίες αντίστασης και δεν άφησαν καμία να μονοπωλήσει την εξουσία της επανάστασης, όπως έκαναν οι «σοφοί της Βεγγάζης». Δεν δέχτηκαν να παραμένει η Υεμένη φερέφωνο και όργανο στα χέρια της «διεθνούς κοινότητας», η οποία σκοπίμως αφήνει το καθεστώς του Αλί Σάλεχ να δολοφονεί, γιατί γνωρίζει τις προθέσεις του: να παρασύρει τους πολίτες στη βία για να πάρουν τα όπλα και έτσι να παρουσιάζεται μετά ως «σωτήρια δύναμη».
Και μια τέτοια δύναμη μετά αρχίζει να επιβάλλει την πολιτική της και τα θέλω της. Την απόφασή τους οι Νέοι της Επανάστασης την έχουν πάρει: η ανατροπή του καθεστώτος του Αλί Σάλεχ είναι υπόθεση δική τους και όχι της πολεμικής μηχανής της «διεθνούς κοινότητας». Και ετοιμάζονται ήδη για να χρησιμοποιήσουν ένα ισχυρό όπλο, αυτό της γενικής ανυπακοής.
